Mijn naam is Bo en ik woon in Eindhoven. Oorspronkelijk kom ik uit Limburg. Daar ga ik regelmatig heen, want mijn moeder woont daar, net als mijn twee konijnen Rasmus en Riva. Als ik daar ben, doe ik vrijwilligerswerk bij het openluchttheater, zowel in de zomer als de winter. Want in de winter is het cultuurcafé open. Ik verwelkom de bezoekers, scan de kaartjes, van dat soort dingen. Dat gaat me allemaal goed af. En als mensen hele ingewikkelde verhalen gaan ophangen, krijg ik hulp van mijn collega’s. Vanaf mijn vijfde weet ik dat ik autisme heb, dus ik heb vanaf jonge leeftijd begeleiding gehad.
Ik ben graag creatief bezig, bijvoorbeeld met tekenen, schilderen, haken en linosnede maken. Daarmee begon ik toen ik klein was, ik deed gewoon met mijn moeder mee. Tijdens mijn schooltijd in België tekende ik veel en uiteindelijk koos ik de richting Kunstonderwijs. Mijn hart ligt bij beeldende kunst, ik ben heel graag met mijn handen bezig. En ik vind het ook fijn als ik iemand blij kan maken met iets dat ik gemaakt heb. Bijvoorbeeld de potloodtekening van mijn oma en opa. Die hangt nu bij opa thuis aan de muur. Het liefst werk ik in zwart/wit; met potlood, pen of houtskool. Als ik al met kleur werk, dan is het aquarel.
Mijn hele wereld bestaat uit opgestapelde details. Ik bedoel daarmee dat ik altijd eerst de details zie en al die details samen vormen dan het grote geheel. Bij mensen die geen autisme hebben werkt het juist andersom: die zien eerst het totaalplaatje en daarna pas de onderdelen daarvan. Op de kunstacademie leren ze je ook om zo te kijken, alleen, ik hoefde dat niet te doen. Juist omdat ik zo gefocust ben op details. Ik teken bijvoorbeeld eerst een perfect hondenoog en van daaruit ontstaat dan uiteindelijk de tekening van de hond zelf. Dat ik geduldig en gefocust ben vind ik wel een groot voordeel. Waar ik echter op moet letten is dat ik door mijn plichtsbesef niet over mijn eigen grenzen heen ga.
Veel mensen hebben een verkeerd beeld van iemand met autisme. Ze denken dat die er op een of andere manier allemaal hetzelfde uitzien en hetzelfde doen. En in dat beeld pas ik niet. “Jij bent zo sociaal! Jij doet met alles mee! Nou, als jij autistisch bent, dan zal ik het zelf ook wel zijn”, zeggen ze dan. Maar ze zien niet dat ik soms een hele dag moet bijkomen als ik ‘met iets heb meegedaan’. Of dat ik bijna voortdurend aan het malen ben in mijn hoofd over wat ik moet zeggen of hoe ik moet kijken. Dat iedereen een “etiketje” opgeplakt krijgt tegenwoordig, is niet altijd fijn. Maar voor mij is het toch wel handig, want door dat etiket kan ik makkelijker om hulp vragen als ik ergens tegenaan loop.
Ik zou wel graag willen dat mensen weten dat dingen mij soms echt niet lukken. Dat ik het gewoon echt even niet kan. Terwijl ik het de dag ervoor nog wèl deed. Dat is dan niet omdat ik lui ben. Maar elke dag is voor mij een nieuwe dag waarin dingen me wel, of juist minder goed afgaan. Dat weet ik nooit van tevoren.
Het liefst zou ik van tekenen mijn werk maken. Dat ik in mijn eentje lekker volgens mijn eigen planning aan de gang kan gaan. Dat wil ik dan uiteindelijk combineren met restauratiewerkzaamheden. Want ik ben begonnen met een opleiding tot restaurateur; vier jaar lang drie uur per week. Ik weet zeker dat ik dat goed kan want ik weet dan van tevoren al precies hoe het uiteindelijk moet worden.
Momenteel is mijn vriend bezig met mijn website. Daar kan ik dan nog meer van mijn werk laten zien. Ook heb ik als eindopdracht voor school een minitentoonstelling gemaakt met als thema Vrouwen met autisme. Deze zou ik graag nog uitbreiden en nog eens ergens tonen.
Als A-Talent ervoor kan zorgen dat mensen mijn verhaal en werk weten te vinden … dat zou ik al heel fijn vinden. Dus eigenlijk dat mijn netwerk wordt vergroot.
