Mijn talent? Fotografie. Ik beleef er veel lol en plezier aan en kan er al mijn passie in kwijt. Ooit begon ik als ‘gewone’ vakantie-fotograaf: de camera ging overal mee naar toe. In 2014 was dat naar Cuba: het werd het land van de portretfoto’s voor mij. Hoe ouder die mensen daar waren, hoe gaver de foto’s werden. In 2017 rondde ik mijn opleiding aan de Fotovakschool af. Daarna ging ik mijn eigen, kenmerkende handtekening ontdekken en uitbouwen.
Een foto maken betekent voor mij niet alleen maar achter de camera staan en op een knopje drukken. Ik richt me met name op het werken met de mensen die aan de andere kant staan. Met hen contact hebben en communiceren zijn voor mij essentiële onderdelen.
Of het nu gaat om modellen, acteurs of mensen die het gewoon leuk vinden om een keer voor de camera te staan, tijdens zo’n shoot doorlopen we samen een proces om mooie, krachtige en overtuigende foto’s te maken.
Wat daarvoor nodig is? Met licht en schaduw werken en beseffen hoe belangrijk lichaamstaal is. Iemand die in het begin ongemakkelijk voor de camera staat transformeren naar iemand met de juiste kracht en overtuiging … allemaal punten waar ik me op richt. Het is prachtig om te zien hoe iemand zich dan ontwikkelt. Wat ik doe gaat dus veel verder dan het technisch bedienen van de camera. Het is een wederzijdse uitdaging.
Omdat ik het leuk vind om mijn kennis over te dragen, geef ik workshops en masterclasses aan andere fotografen. Ik weet hen regelmatig te verrassen en op ieders niveau uit te dagen, met mijn originele insteek. Verder maak ik ook foto’s tijdens concerten, waarmee ik het plezier en de passie van de muzikanten goed weet vast te leggen.
Ik kan in fotografie al mijn kennis en kunde kwijt, wat ik in het ‘normale’ dagelijkse leven eigenlijk niet echt kan. Mijn camera zie ik als mijn communicatiemiddel die me helpt tussen de mensen te komen, hen te zien, andere te tonen hoe ik om mij heen kijk en ze een spiegel voor te houden: wie zijn ze nu echt?
Ik heb wel eens mensen huilend voor de camera gehad omdat ik hen via de foto’s op een andere manier naar zichzelf liet kijken. Wat mij nog steeds verbaast? Hoe open mensen zijn, als zij bij mij voor de camera staan. Dat heeft me doen inzien dat ik niet de enige ben met een rugzakje. Ik heb op deze manier mensen leren kennen, niet alleen als fotograaf maar ook gewoon als Bram.
Mijn rugzakje? Vier jaar geleden, ik was toen 38, bleek dat ik een vorm van autisme heb. Daarvoor heb ik mijzelf vaak de vraag gesteld waarom ik altijd anders was dan de rest. Ik had op school nooit aansluiting met leeftijdsgenoten; zelfs op de Fotovakschool (2013/2017) niet. Ik heb er zelf voor gekozen om een onderzoek te laten doen of ik een beperking zou hebben. Dan zou ik dingen waar ik tegen aanliep misschien een noemer kunnen geven. Daar is toen autisme uitgekomen. Vervolgens ben ik in dat onderwerp gedoken, echte eyeopeners heb ik ervaren. Nee ik ben niet ‘anders’, maar onderscheidend en uniek!
