Ik ben Iris, 29 jaar en ik woon alleen. Ik ben veel aan het tekenen en schrijven. Daarnaast doe ik veel aan yoga wat mij rust en inspiratie geeft, net als wandelen in de natuur en breien. Of zoals ik het noem ‘brei(e)n’ omdat het rust geeft in mijn brein.
Van kinds af aan was ik altijd al dingetjes aan het maken. Ik ging dingen natekenen en kreeg steeds meer eigen ideeën, en vervolgens startte ik met de studie illustratie aan de kunstacademie. Tijdens mijn studie ontdekte ik mijn fascinatie voor letters en taal. Helaas werd dit niet begrepen, en zelf wist ik nog niet dat ik autisme had. Ik heb de studie niet afgemaakt, maar ben niet gestopt met tekenen.
Want tekenen is mijn vorm van betekenen. Zo geef ik betekenis aan mijn ervaringen en vragen in het leven. Mijn potlood werd mijn steun en toeverlaat in een voor mij chaotische wereld, zo ontstond mijn symbolische handschrift. Daarnaast ben ik ook gedichtjes gaan schrijven omdat niet alles in beeld te vatten is. Tekenen en schrijven zijn voor mij een uitlaatklep, voor mijn obstakels en emoties, maar ook voor mijn spirituele en filosofische bevindingen. Ik noem mijn stijl het ‘stimpressionisme’, omdat ik zo mijn indrukken verwerk en dat geeft me rust. Het werkt voor mij ook therapeutisch en als vorm van informatieverwerking. Zo heb ik veel getekend over mijn eigen proces om mezelf en mijn ‘(vr)ouwtisme’ te leren begrijpen en accepteren. Dat vind ik voor nu nog te persoonlijk om te delen, maar ik hoop daar op den duur anderen mee te inspireren in hun zoektocht.
Gaandeweg kreeg ik meer grip op mijn stortvloed aan associaties en leerde ik ze te gebruiken als inspiratie. Deze ‘ASS-ociaties’ vormen mijn unieke kijk op de wereld, en vormen samen met mijn potlood mijn (beeld)taal. En zo creëer ik mijn eigen ‘encyclopedIRIS’.
Ik ben gefascineerd door het samenspel tussen beeld en taal. Zo zoek ik als illustrator naar de spanning tussen kijken en lezen. En maak ik al balancerend tussen beeld en taal, illustraties om te lezen.
Ik heb lang niet begrepen waardoor ik zoveel associaties had in mijn hoofd. Ik werd er doodmoe van, en drukte ze weg. Sinds ik weet dat ik autisme heb, kan ik ze beter plaatsen en mogen ze er zijn. Ik omarm het nu als mijn ‘taalent’. Al kan ik er nog steeds doodmoe van worden, ze bieden mij ook veel inspiratie voor illustraties. Maar wat er uiteindelijk op papier komt is maar een fractie van wat er in mijn hoofd omgaat. Om overzicht te houden creëer ik kaders voor mezelf. In een hyperfocus gaan mijn associaties en ideeën dan alleen nog daarover.
Mijn autisme geeft me de kracht om ergens helemaal voor te gaan. Daar heb ik wel veel rust en regelmaat voor nodig in de rest van mijn leven, zodat er ruimte en energie overblijft voor die creatieve gedachten.
Ik ervaar helaas vaak onbegrip op veel vlakken van mijn leven, bijvoorbeeld door buren die niet begrijpen dat ik last heb van hun geluiden. En de wereld lijkt steeds maar sneller te gaan, alles moet maar tegelijk en er zijn zoveel prikkels. Dat is voor mij te veel. Daardoor kost het leven mij meer energie en moet ik rekening houden met een mindere belastbaarheid. Ik kan bijvoorbeeld niet lang achter een computer werken i.v.m. het licht. En stilzitten en concentreren zijn voor mij lastig. Dan wil ik wel, maar dan lukt het niet. Daar kan ik zelf heel gefrustreerd door raken. Ik heb ontdekt dat ik me het best kan focussen wanneer ik fysiek beweeg. Daarom heb ik een deskbike, zodat ik kan fietsen terwijl ik teken. Dit noem ik ‘grafietsen’.
Ik ben ervan overtuigd dat mensen met autisme met een reden op aarde zijn. We komen iets nieuws brengen in plaats van dat we een last zijn voor de maatschappij. Wij maken o.a. duidelijk dat de bestaande systemen niet voor iedereen goed werken, en dat wij vrijheid nodig hebben om het op onze eigen manier te doen. Daarom vind ik het belangrijk om meer bewustzijn en begrip te creëren voor mensen met autisme. Zodat er rekening gehouden kan worden met onze gevoeligheid, en de wereld zich dus ook aan ons aanpast in plaats van dat wij ons alleen aan de wereld moeten aanpassen. Wat meer verstilling in de wereld zal iedereen goed doen! Ook vind ik het belangrijk dat er wordt gekeken naar dat wat we wél kunnen in plaats van wat we niet kunnen. Daarom ben ik zo blij met dit initiatief van stichting A-Talent dat vanuit een nieuw perspectief kijkt.
Ik hoop via Stichting A-Talent mijn talent verder te kunnen ontwikkelen en professionaliseren, zodat ik mijn werk met een groter publiek kan delen. Ik hoop dat ik geholpen kan worden met de dingen die ik lastig vind zoals communicatie, digitaliseren van werk en overzicht creëren. Zo wil ik met mijn werk meer bewustzijn en begrip creëren voor mensen met autisme, en de snelle wereld wat vertragen. Ik wil laten zien dat iemand met autisme vanuit zijn eigen ‘AUThenticiteit’ en met de juiste ondersteuning echt iets kan toevoegen aan de maatschappij. Ook hoop ik in contact te komen met gelijkgestemden zodat we elkaar kunnen inspireren, en we als collectief een positieve boodschap over autisme kunnen verspreiden.
Al mijn projecten hebben een (associatieve) titel, die het project voor mij compleet maken. Ik heb de titels in de foto’s gezet. Op mijn eigen site kun je nog meer van mijn werk bekijken, en ook de projectomschrijvingen lezen waarin ik de betekenis achter de beelden uitleg. Je bent altijd welkom om te kijken op mijn website.
