Mijn naam is Miranda. Ik heb vier kinderen waarvan er twee nog thuis wonen en twee al zelfstandig zijn. Ik ben graag in de natuur omdat me dat rust en inspiratie geeft voor mijn fotografie en digital art. Ik hou van lezen, dieren en series kijken. Je kunt me regelmatig vinden in de kringloopwinkel, op zoek naar leuke schatten.
Ik fotografeer heel graag en dan vooral natuur en dieren. Zo’n jaar of vijf geleden ben ik daarmee begonnen, nadat ik burn-out raakte (achteraf gezien door autisme en het niet weten dat ik autistisch ben). Na die tijd lukte werken niet meer en begon ik met fotograferen in de natuur. Dat gaf me veel rust en inspiratie. Het fotograferen geeft me energie, net als de nabewerking in Photoshop.
Doordat ik vaak erg moe ben door chronische klachten en veel thuis zit, ben ik ook het tekenen weer gaan oppakken. Ik tekende als kind al erg veel, maar daarna een heel lange tijd niet meer. (Iets met overvraging in het volwassen leven.) Ik heb nu het digitale tekenen ontdekt en hier stort ik me vol passie op. Heel gaaf om te doen.
Autisme helpt me met mijn talent op verschillende manieren. Door mijn oog voor detail zie ik alles in de natuur, zelfs de kleinste bloemen of paddenstoeltjes. Als ik aan het fotograferen of tekenen ben, ga ik daar helemaal in op. Ik wil altijd alles leren over mijn interesse; het meeste leer ik mezelf aan door me er echt in te verdiepen.
Onbegrip, daar loop ik regelmatig tegenaan. Mensen hebben vaak geen idee wat autisme inhoudt. Ze zien het niet aan de buitenkant, waar ik op vastloop, en daardoor word ik vaak overschat. Ik worstel met een laag energielevel, executieve functies, overprikkeling. Maar in mijn interessegebied ben ik juist weer heel sterk en ook heel leergierig.
Ik weet pas sinds januari 2023 dat ik autisme heb; ik was toen 54. In de jaren daarvoor heb ik een aantal misdiagnoses gehad, maar ook de diagnose ADD en visueel ruimtelijk hoogbegaafd. Met de diagnose autisme erbij klopt voor mij het plaatje helemaal. Ik ben nog erg aan het zoeken en leren om een betere balans te creëren en te behouden. Om meer mezelf te mogen en kunnen zijn, om niet meer te camoufleren. Ik voelde me altijd een buitenbeentje en snapte niet waarom. Mensen met autisme hebben vaak een groot talent en hele mooie inzichten. Maar het is echt heel belangrijk dat de diagnose zo vroeg mogelijk gesteld wordt, dus voordat iemand compleet onderuitgaat. Hoe eerder je hulp krijgt, hoe beter.
Het is belangrijk dat er meer begrip komt over autisme, dat het niet gebagatelliseerd wordt. Of dat ze je niet meteen als een kind gaan behandelen zodra ze van je autisme horen. Het zou fantastisch zijn als ze gewoon zouden vragen: wat heb je nodig? Dan kun je uitleggen dat je niet overal aan kunt deelnemen, dat gesprekken vaak lastig zijn en dat je meer tijd nodig hebt.
Het is fijn dat ik bij A-Talent mijn talent kan laten zien en meteen iets kan vertellen over mijn autisme. Om hulp te krijgen bij dingen waar ik zelf op vastloop, te kunnen sparren met iemand op een laagdrempelige manier. De workshops online en de cursussen zijn ook super. Er worden veel hindernissen weggehaald. Doordat er meegedacht wordt over hoe je bijvoorbeeld aan een Talentendag zou kunnen meedoen, wordt mijn neiging om erheen te gaan groter en de kans dat ik zal afhaken kleiner. Dus A-Talent helpt me om door te zetten, om iets met mijn talent te gaan doen. En zo voel ik dat ik toch iets kan betekenen.
Ik hoop dat ik, door mijn verhaal te delen, anderen een steuntje in de rug kan geven.
